Vanmorgen eerst samen met wat kennissen ontbeten bij Ikea. Op het moment dat ik weer in de auto stapte kwam er na de gezellige ochtend, één moment een diep gevoel van eenzaamheid in me op. Ik keek naar dat nare gevoel en besloot een eindje te gaan rijden. Het was rond twaalf uur, de zon straalde aan de hemel. Zonde om naar huis te rijden en zielig te gaan zitten doen. De pijnen hielden zich vandaag rustig, misschien aangestoken door het prachtige winterweer? De camera’s had ik in de auto gelegd voor ik vertrok en het besneeuwde landschap nodigde mij en de camera uit.
De tocht voerde langs het prachtige Limburgse winterlandschap. Ik liet me wat rijden betreft, leiden door mijn gevoel. Bij Beutenaken stopte ik voor een bepaald bosje om te fotograferen. Bij nader inzien was het niets. Echter een kleine tien meter verder zag ik een merel op zijn gemak in zijn nestje liggen, gestreeld door zonnestralen. Teruglopend naar mijn auto had ik het geluk om twee Vlaamse Gaaien en een buizerd voor de lens te krijgen. Kan een mens meer geluk hebben? Ik heb ze uitvergroot en een enkele originele foto erbij gelaten om de werkelijke afstand te laten zien.
Zie je wel. Gewoon even je gedachten verzetten, doen wat je leuk vind op een moeilijk moment en je overgeven aan het Hogere, wat je vanzelf naar mooie dingen brengt. Althans dat is wat ik steeds ondervindt, wanneer ik luister naar mijn gevoel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten