Nu ik gisteren
het ijsvogeltje had ontdekt, nodigde het vanmorgen uit om terug te gaan naar de
plaats waar ik ze had ontdekt. Het was mistig, nat en kil. Meer dan een uur had
ik gewacht. Handen en tenen waren langzamerhand wit uitgeslagen van de kou. Er
kwam wel een geel kwikstaartje om het hoekje kijken. Net nadat ik de camera van
het statief had losgemaakt. zag ik een vleugje blauw tussen de bomen verschijnen. Te laat. Tegen de tijd dat de camera weer
in aanslag was, was er geen ijsvogel meer te bekennen. Heb in ieder geval
vandaag weer een lekkere wandeling en een frisse neus gehaald met als toegift
het kwikstaartje. Het zijn de kleine cadeautjes die je dagelijks krijgt en soms
niet meer ziet, die het leven gelukkig maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten