Vanmorgen na een ontbijtje bij Ikea, besloot ik ondanks de
regen toch mijn stuur maar te laten gaan, waarheen ik werd geleid. Het werd net
over de grens van België, waar een prachtig natuurgebied ligt. Binnen tien
minuten had ik drijfnatte voeten in mijn met wol gevoerde suède laarzen. Het
kon me niets schelen. Het gebied is schitterend. De lucht was langzaam
overgegaan van grijs naar blauw met prachtige wolken.
Er is altijd een probleem wanneer ik onderweg ben. Of het nu
een bos is of een gebied vol water, altijd weer moet ik ergens mijn behoefte
achterlaten. Heel lastig met dikke kleren, camera’s om mijn nek en mijn niet zo
flexibele knieën. Gisteren vond zelfs een roodborstje het nodig om op een meter
afstand te blijven kijken tot ik klaar was. Op het moment dat ik klaar was en
mijn camera wilde pakken hield hij het voor gezien en was uitgekeken. Inmiddels
dit probleem kennende, ga ik er nooit op uit zonder een tas vol zakdoekjes.
Mijn mooiste cadeautje was het staartmeesje dat ik na een lange
tocht langs het meer, kruipend tussen bomen en braamstruiken, tegenkwam. Letterlijk
in allerlei bochten wrongen het meesje en ik ons beiden. Hij om mooi op de foto
te komen en ik om hem vast te leggen met de camera. Het lukte tot beider
tevredenheid. Het meesje verdween na tien minuten en ik genoot van alles wat ik
met de camera had vastgelegd.
Ik had weinig zin om opnieuw kruip door, sluip door te
spelen. De vele takken en braamstruiken op de heenweg hadden mijn handen aardig
beschadigd. Uiteindelijk kwam ik uit op een omgeploegd boerenland, dat ik dwars
ben overgestoken. Mijn laarzen hebben voorgoed hun onschuld verloren dat ze ook
voor netjes waren te gebruiken. Verdwijnen dus voorgoed in de achterbak in de
auto voor het volgende modderwerk. Fijne avond
